TYGERS OF PAN TANG: Wild Cats LP 1980 with merchandise sheet and lyrics. Check a video of the LP for sale! “Suzie Smiled”. Check audio (whole album)

 20.35

The following rules are working:

In stock

Description

Check a video of the LP for sale!

TYGERS OF PAN TANG wild cat, MCF 3075. 1980 UK Press on MCA records, stereo. Sleeve is in excellent condition with a strong uncrushed spine and minimal storage wear marks. Lyric insert is in excellent condition with minimal storage wear marks. Vinyl is in great condition.


Wild Cat is the debut album by the British heavy metal band Tygers of Pan Tang. It was released in 1980 on MCA Records, and reached #18 on the UK album chart.

 


TYGERS OF PAN TANG Wild Cat [CLASSIC HEAVY METAL]

Tygers of Pan Tang are a heavy metal band, formed in 1978 in England. They are a notable band of the New Wave of British Heavy Metal movement. The band is named after an elite group of chaos-worshiping warriors, called the Tigers of Pan Tang, in Michael Moorcock Elric stories.

The band was originally formed by Jess Cox (vocals), Robb Weir (guitar), Richard “”Rocky”” Laws (bass), and Brian Dick (drums). They were first signed by local independent label Neat Records before MCA gave them a major record deal. After several singles, they released their first album ,Wild Cat, in 1980. The album reached the #18 in Britain in the first week of its release.

Wild Cat is the debut album from the band and also one of the bands’ very best albums. It was released in 1980 when the New Wave Of British Heavy Metal was growing more and more in popularity. The album does not slouch at all and it is filled front to back with ten bitchin’ heavy metal tracks bursting with energy. Tygers was never the heaviest band in the NWOBHM nor did they ever claim to be but they sure as hell knew how to make a fucking great heavy metal album. The songs are often speedy and are structured pretty damn well if you ask me. They also have a bit of a rockish feel to them as well. Tygers has always had that and I quite like that. The lead guitar work on this album is fantastic to say the least. They remind me a bit of the first 3 Saxon albums and if anything that’s a good thing because I fucking love Saxon. The riffing is nice, fast and fun. Nothing super heavy but I really really like it. The drums are speedy and follow the guitars very well and vocalist Jess Cox sounds good and has plenty of energy. Overall if you want to get into this band you cannot skip Wild Cat. Its one of the bands’ finest.

Track listing (MCA Records)

“”Euthanasia”” – 3.44
“”Slave To Freedom”” – 5.55
“”Don’t Touch Me There”” – 2.58
“”Money”” – 3.18
“”Killers”” – 6.36
“”Fireclown”” – 3.15
“”Wild Catz”” – 3.06
“”Suzie Smiled”” – 5.12  www.youtube.com/watch?v=BHNjZYoIhhk  www.youtube.com/watch?v=S42ytyvFsF8 www.youtube.com/watch?v=-EbOe-aQ3GE www.youtube.com/watch?v=kW7cLd-_8lw
“”Badger Badger”” – 4.10
“”Insanity”” – 6.26

Jess Cox – vocals
Robb Weir – guitar
Richard “”Rocky”” Laws – bass
Brian Dick – drumsTYGERS OF PAN TANG: Wild Cat LP SIGNED, autographed. Check samples

TYGERS OF PAN TANG: Wild Cats LP. Check samples

The Tygers are loose – 95%

Almost exactly a year after the release of their debut EP, Don’t Touch Me There and almost exactly 40 years ago, England’s Tygers of Pan Tang finally unleashed their roaring debut LP Wild Cat, one of the most recognizable works of the early steps of the NWOBHM. With one clawed paw still in the 70s and another firmly clutching the new promising decade of the 80s, this Brit wild cats where one of those acts to emphasize melodic guitar lines among potent, straightforward hard rocking rhythms. Unlike Motörhead, Tank, or early Iron Maiden, the Tygers didn’t show much punk influence, instead almost exclusively satisfying their feline appetite with the vibrant, nutrient-rich hard rock scene of the 70s, Thin Lizzy being their preferred prey. They shared with Judas Priest (at that time) a mixed hard rock/heavy metal style, perhaps with even a more accessible sound, since Jess Cox couldn’t or wouldn’t employ ear-splitting falsettos like Rob Halford, opting for a more linear singing style.

The production sound is definitely more polished but a bit airier in comparison to their EP, having a more vibrant crisp tone, especially on the guitars, which nonetheless are a tiny notch less dominant, for a more balanced approach. Cox’s voice has a mild reverb to it, and the bass guitar is a bit buried behind the guitars, but ultimately, the original mix bands the instruments quite nicely together. Chris Tsangarides was the man responsible for its sound, making the Priest connection stronger, already having worked with them in the engineering of the monumental Sad Wings of Destiny in ’76, even though The Metal Gods wouldn’t require his full services until a whole decade later. After that brush with the Priest, Tsangarides will really delve into metal and hard rock in the 80s, this one being one of his very first works as chief producer. The serrated sound of the guitar riffs is quite recognizable of him, may he rest in peace.

This record basically has two types of compositions; shorter rockers around 3 minutes in length which are sweet and to the point, and a triad of more elongated tunes that last around 6 minutes. There are pretty good ones of each style, and a couple not that good as well. Dynamic opener “Euthanasia” is among the best, with amusing lyrics about mercifully dispatching the elderly (if you’re into sick humor) with great rhythmic riffs and a pretty memorable chorus… “OK!?” The re-recorded title-track of their debut EP, herewith a longer solo-section, can’t be missed as well. The title-track here, “Wild Catz”, is another fav of mine, one of those Priest-sounding tracks, with mean riffs complimented with “highway”-sounding guitar effects at the back. “Badger Badger” is another interesting one, starting like a regular mid-paced number, which then features a bluesy breakdown followed by a quasi-speed metal section at the end. I wish those final moments where longer, but it’s good as it is. Among the longer songs, wild wild West mini-epic “Killers” is my favorite, with that ZZ Top-esque sway and great solo passages by Robb Weir, which is also sped up at the end. “Slave of Freedom” is similar in its construction and also pretty solid, just not as good, while closer “Insanity” has a mixture of 70s Priest with Diamond Head’s debut album, also from 1980. Seems like both NWOBHM bands tried to rescue the cadence of disco music but adapted into metal, in a successful, non-disgusting manner.

Robb Weir definitely anted up his game in the span of one year, and given that he’s the only guitarist here, he’s a major factor in the success and quality of Wild Cat. He’s both proficient at rhythmic and lead duties, and there’s a plethora of serviceable, headbangeable riffs to be found here, even if most sound a tad too classic and weren’t particularly groundbreaking even at that time. Most of his solos employ a great degree of melody and shifting passages, but are as well pretty standard 70s hard rock in style. At least he’s not one of those guys who abused the double-tapping technique (looking at you, Nick Bowcott) once it began to get popular thanks to Van Halen and Glenn Tipton. The rhythmic section of Rocky and… Brian “Dig” Dick (pun intended?) is quite good, with Rocky being the one with more presence when he breaks free of the guitar lines, or when the other instruments are not being heard, as the mix doesn’t benefits him much. The Dig Dick is just ok, nothing particularly remarkable not detrimental in his playing. As for Jess Cox, he remains the poor man’s version of Phil Lynott, and there’s nothing much to add there, really.

If you manage to purchase the 1997 version or a more recent one, you’ll get all the 1980 singles’ b-sides, which sound like ZZ Top cast offs (among them a… ZZ Top cover version of “Tush”), as well as their debut EP from ’79 in one neat package. Among those tracks, the brief “Rock and Roll Man” is the best, worthy of inclusion in Wild Cat, and the rest are fine, but nothing totally worthy of spending extra if you manage to find an original vinyl press for the same price. This is the ‘Shere Khan level’, biker version, of Tygers of Pan Tang, and they would still produce some good stuff, before becoming a ‘Tigger level’, then taking a long hiatus and returning as savvy veterans in ‘Tigris of Gaul’ form. Totally worthy if you’re a NWOBHM enthusiast or classic hard rock/heavy metal fan.

One cat not afraid of the water – 94%

“…the gas is nice, but the needle’s better. Grandma.”

To my thinking, there were three major labels in 1980 savvy enough to see the forest through the trees, and beyond that the writing on the wall, and then the power surge that was sparking from its every electrical outlet. Now with all kinds of 20/20 hindsight, we wonder why it was so hard to spot, but you have to realize how anorexic the pickins were.

The rags of the time like Circus, Melody Maker, and NME did their best (well, at least the last two did) to bring attention to new wellsprings of heavy music, but it wasn’t often labels, especially the top dogs, listened. One that did was EMI – yep, the ones lucky enough to tickle Maiden’s taint with a contract also took chances with hardy Saxon and even Ethel the goddamn Frog, not to mention ultra-important samplers Metal For Muthas 1 & 2 and semi-important Muthas Pride (which featured Quartz and White Spirit most prominently). Another was Bronze – no, the label’s name didn’t ring gongs like the household majors, but with Uriah Heep (all the way back to ’71), Girlschool, the immortal Motorhead, and Angel Witch’s surly debut, they were well into the thick of things. Then there’s MCA – the continuation of Quartz’s career, the hallowed Brute Force compilation (w/ Diamond Head and Raven), and the starting she-bangs from White Spirit, Fist (UK), and Tygers of Pan Tang. What does this really have to do with Wild Cat? Almost nothing, except a) it showed the record should’ve had some distribution, and b) it was a halfway decent spot to get this off my chest.

Admittedly, I wanted nothing to do with this band for awhile, mostly by screwed logic based on their mega-gay name, spelled awfully with the ‘y’, and what the hell was a pan tang anyway? Plus I probably overheard one of the goofier tracks from the The Wreck-age album or something, but the catty album covers weren’t all that bad, so who knows? Anyway, with water under the bridge, sooner or later I floated by on a raft and saw what I was missing.

Wild Cat, even if it had been cursed with a doofy cover, is quite the seasoned affair despite being the group’s first shake ‘o the rattle. It’s got that primordial, new-in-bloom energy that seems to spit all over The Ramones’ End of the Century, Krokus’ Metal Rendez-vous, the two same-year sleepers by Witchfynde, and for me, British Steel as well, and takes the hard-ish rock of Pat Benatar’s Crimes of Passion, Queen’s The Game, and Triumph’s Progressions of Power and makes it seem even less invitingly fresh to the impending metalheads smooching the kitty on the jacket.

Musically, there seem to be no brawls in the sandbox where membership is concerned. Compliments fly in fistfuls of grit as on-the-money chops are thought-out and then provoked into the album’s ring of managed violence. Robb Weir is a confident axeman who gets zero recognition nowadays (like so many) as bassist Rocky and ‘sticks, kicks, and gong’ Big Brian Dick provide a burly, hot-blooded backdrop to the whole thing. Meanwhile voxman Jess Cox, a guy who achieved some V.I.P. status in the underground for reasons I still do not understand, is okay with his two pitch throwing style, but is unfortunately the one knuckleball of the bunch that doesn’t sail in for a strike. He’s adequate enough here, but mere adequacy would prove not enough for next year’s Spellbound lp.

But here’s the kicker. Wild Cat’s songs, despite everything told above, mingle a little too close to one another mentally and sonically, providing ten tracks of similar, one-lane sound with really no clear stand-outs among them. It’s like they’re all surfing the same wave, flipping and whipping the board around and having a good time, but they’re all doing the same tricks. It’s a solid, white-crested wave no doubt, but it’s easy to breeze right through this without realizing. The gradual speed-up of the long-ish “Killers” is a highlight, as is the tenuous bite of “Badger Badger” after the breakdown and buildup, and there are a few others, but you have to be on the lookout for them even while just rearranging your underwear drawer. However, if they were to somehow ‘lose’ one track from this, I’d have to root for “Don’t Touch Me There” and its stupid, future Poison/Crue chorus. But don’t fret, as with the vocals Spellbound fixes the standardized structure trouble.

So let’s hear it for friggin’ MCA, the fresh face of nwobhm, and Pan Tang’s Tygers.

Wonder if they’d seen this sleeve from another Tiger four years earlier (that incidentally features the breath of future Samson vocalist Nicky Moore)?

A Highlight of the NWOBHM – 90%

The Tygers of Pan Tang were one of innumerable NWOBHM bands that fell into obscurity with 1983 and the emergence of Thrash and more 80’s-oriented Heavy Metal, but not without leaving their mark. These guys are one of the highlights of their genre, and their debut record, Wild Cat, proves that they deserve this. It offers ten straight tracks of heavy metal perfection, showing us the way it should be done. Fuck Gorgasm or Mortician or whatever, this record is fucking intense. It doesn’t let up throughout its entire duration, and it is legitimate intensity. The album is bursting with fresh and original excitement that has since faded out of so many other albums. The leads on here are fantastic. They are similar to those found on the first few Saxon records in that they are beautifully placed and do not sound forced as is a recurring problem these days. Instead, they add to the intensity of the record as a whole and add a whole new level of energy to be found. All in all, this is how heavy metal should sound. Raw, energetic, and fun. Learn from the originals. Speed this up and figure out where Kill ’em All came from. Whether or not you’re an NWOBHM collector, track this down, and get it. You owe it to yourself and to metal.

Highlights: Euthanasia, Money, Don’t Touch Me There


TYGERS OF PAN TANG – WILD CAT(1980): ΑΛΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΙΜΙΟ HEAVY METAL 

Το Whitley Bay βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή του Newcastle στην βόρειο-ανατολική Αγγλία. Εκτός από την αναφορά που γίνεται στο “Tunnel of Love” των Dire Straits (για τον περίφημο χώρο “Spanish City”), η πόλη είχε και μία άλλη μουσική διάκριση, σαν τη γενέτειρα ενός εκ των σημαντικότερων συγκροτημάτων του Νέου Κύματος του Βρετανικού Heavy Metal (New Wave Of British Heavy Metal – NWOBHM), των Tygers of Pan Tang. To 1978, o τραγουδιστής Jess Cox συνάντησε τον κιθαρίστα Robb Weir στο club “Mingles” του Whitley Bay κασι αποφάσισαν  να προχωρήσουν σ’ ένα νέο σχήμα  με τις μουσικές καταβολές του Robb Weir να προέρχονται από τους Elvis Presley, ο Little Richard, οι Beatles και Rolling Stones.  Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ’70, λοιπόν, ορμώμενος από την επιθυμία του να παίζει ζωντανά, έβαλε αγγελία στον τοπικό τύπο, αναζητώντας μπασίστα και ντράμερ. Μετά από λίγες ώρες δέχτηκε ένα τηλεφώνημα από κάποιον “Rocky” που έπαιζε μπάσο και του είπε ότι είχε ένα φίλο ντράμερ, ονόματι Brian … “Big” Dick! Η πρώτη τους εμφάνιση, αφού έφτιαξαν ένα καλό μίγμα δικών τους συνθέσεων και διασκευών, ήταν στο ίδιο club που ο Weir πρότεινε στον Cox να μπει στο συγκρότημα, το “Mingles”. Ο Cox γνώριζε ότι η μπάργουμαν του “Mingles” γούσταρε τον Weir και τον έστειλε για να την «ψήσει», προκειμένου αυτή να μεσολαβήσει στον υπεύθυνο του χώρου και να τους δώσει την ευκαιρία να παίξουν κάποια live εκεί. Το «καμάκι» του Weir αποδείχτηκε αποτελεσματικό, μιας και τους έδωσαν μία μόνιμη θέση στην σκηνή του τοπικού club.
Οι εμφανίσεις τους άρχισαν να επεκτείνονται και πέρα από το “Mingles”, όπου άρχισαν να παίζουν και στα λεγόμενα “working men’s clubs”, ιδιωτικά κέντρα αναψυχής για την εργαζόμενη μικρομεσαία τάξη των βιομηχανοποιημένων περιοχών της Βρετανίας. Τέτοιοι χώροι αποτέλεσαν, μαζί με τις ταπεινές pub, χώρους εξάσκησης για τα νεαρά συγκροτήματα της εποχής, που προσπαθούσαν να ικανοποιήσουν ένα ιδιαίτερα δύσκολο ακροατήριο, αυτό των μπαρουτοκαπνισμένων εργατών, που δεν χαλάλιζαν ούτε πένα παραπάνω και δεν είχαν κανένα πρόβλημα να δείξουν την αποδοκιμασία τους.
Μετά από ένα σκληρό και αδιάκοπο πρόγραμμα σερί εμφανίσεων στο τοπικό συναυλιακό κύκλωμα, προσεγγίστηκαν από τον Dave Wood, διοκτήτης των Impulse Studios στο Wallsend που έτρεχε την ιστορική (πλέον) Neat Records, μία μικρή και ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Newcastle και με την βοήθεια του Steve Thompson, παραγωγού στα Impulse, ο οποίος έγινε διευθυντής ρεπερτορίου και διαχειριστής του εκδοτικού σκέλους της εταιρείας, Neat Music. Για την ιστορία, η μάλλον σημαντικότερη εταιρεία στην αναβίωση του βρετανικού heavy metal, πουλήθηκε το 1995 στην Sanctuary Records.
Οι Tygers, δέχτηκαν την πρόταση του Wood να μπουν στο Impulse τον Γενάρη του 1979 και μετά τον Γενάρη του 1980, για να ηχογραφήσουν μία σειρά από demos, που έδιναν μία ιδέα για τον ακατέργαστο ήχο τους. Τα τραγούδια αυτά ήταν οι απόπειρες που είχαν κάνει για δικό τους υλικό, τα δύο χρόνια από τον ερχομό του Cox και έπειτα, με μπόλικα heavy boogie jams. Τα πρώτα demos ήταν τo φευγάτο “Angel”, το ισοπεδωτικό “Straight as a Die” (το οποίο στις μέρες μας θα χαρακτηριζόταν «ομοφοβικό») και το ανεβαστικό (σε αντίθεση με τον τίτλο του) “Euthanasia”. Αυτές οι ηχογραφήσεις, που ακουγόταν σαν τα μπάσταρδα παιδιά των ZZ Top με τους Motorhead, ήταν ο προάγγελος ενός συμβολαίου με την Neat Records, που γρήγορα αντιλήφθηκε ότι κάτι κινείται στον χώρο του metal, ενώ μέχρι εκείνο το σημείο είχε μόνο δύο pop (!) κυκλοφορίες με την μορφή single, τα “All I Wanna Be Is Your Romeo” των Motorway και το “One and Only Girl” της Janie McKenzie!

Κάπως έτσι έχουμε και την πρώτη επίσημη κυκλοφορία τους, το single με το πρώτο τους τραγούδι, “Don’t Touch Me There” (1979), που περιείχε δύο ακόμα τραγούδια, τα “Burnin’ Up” και “Bad Times”. O Dave Wood πρότεινε την συγκεκριμένη κυκλοφορία για να «δοκιμάσουν τα νερά». Το single έκανε μεγάλη επιτυχία για τα δεδομένα, με 1.000 αντίτυπα αρχική κυκλοφορία και σημαντικό ρίσκο για την Neat, το οποίο όμως απέδωσε, ξεπουλώντας σε 3 μόλις μέρες. Μάλιστα για «κράχτη», προκειμένου να πουλήσουν το single τους όπου έπαιζαν, είχαν την κοπέλα του ντράμερ τους Brian Dick! Μετά και από μία ευνοϊκή αξιολόγηση από την μουσική εφημερίδα “Sounds”, η ζήτηση για TYGERS αυξήθηκε κατακόρυφα, με αποτέλεσμα η Neat να βγάλει ακόμα 4.000 δισκάκια προς πώληση.
Τελικά κατέληξε να πουλήσει πάνω από 7.000 τεμάχια στην Μεγάλη Βρετανία. Αυτή έμελλε να είναι και η πρώτη metal κυκλοφορία από την Neat (Νο03 στον κατάλογο της μετά τα προαναφερθέντα pop singles), την οποία θα ακολουθούσε μία μυθική σειρά singles και άλμπουμ από την εταιρεία.  Ακολούθησε μία σειρά 5 demos ηχογραφήθηκε σε δεύτερη φάση (“Slave to Freedom”, “The Final Answer”, “Shakespear Road”, “Don’t Take Nothing”και “Alright on the Night”) με όλη την ωμή, άγρια ενέργεια του νεαρού συγκροτήματος και γιατί έγιναν βασικότατο σχήμα του νέου κινήματος που ανέτειλε στον κόσμο του metal που συνδύαζε τις παλιότερες μουσικές hard rock/metal επιρροές της δεκαετίας του ’70 με την νοοτροπία του punk. Του περίφημου (NWOBHM). Προϊόντα μίας έκρυθμης κοινωνικής κατάστασης, με τον κόσμο να διαμαρτύρεται κόντρα στην κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και στην ανατολή ενός ακραία φιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου, καθοδηγούμενο από την «Σιδηρά Κυρία» Margaret Thatcher. Οι  Tygers of Pan Tang είχαν την τιμητική τους, στο πρώτο άρθρο της “Sounds” και στην πρώτη αναφορά του «Νέου Κύματος», δια χειρός Geoff Barton, να αναφερθούν πλάι σε κάποιους Iron Maiden από το Λονδίνο, κάποιους Def Leppard από το Sheffield, κάποιους άλλους SaxonN από το Barnsley και αυτούς τους ιδίους από το Whitley Bay ως τα πρωταρχικά συγκροτήματα του NWOBHM.

Τον Ιούνιο του 1980 και αφού μετακόμισαν στο Λονδίνο,  μπήκαν στα Morgan Studios, για να ηχογραφήσουν το ντεμπούτο τους με παραγωγό τον Chris Tsangarides που πίστεψε πραγματικά στο νεαρό συγκρότημα καταφέρνοντας να τους προσδώσει έναν εμβληματικό ήχο, πειραματιζόμενος αρκετά, όπως π.χ. βάζοντας τον Weir να παίξει κιθάρα μέσα από ένα ηχείο που συνήθως χρησιμοποιούνταν από πληκτράδες, κάτι που ακούγεται στα αρμονικά μέρη του τραγουδιού “Slave to freedom”.
Οι νεαροί Tygers δεν έχαναν ευκαιρία να χαρούν την πρωτεύουσα, μία σαφώς σημαντική αναβάθμιση από το μικρό Whitley Bay. Έβγαιναν έξω κάθε βράδυ για πάρτι, όπου όλα τα συγκροτήματα συναντιόντουσαν αρχικά στο “The Ship” και μετά στο ιστορικό Marquee Club,  στο West End του Λονδίνου. Έτσι, σε μια τυπική βραδιά θα συναντούσαν μέλη των Iron Maiden, Motorhead, UFO, Praying Mantis σε μια «υπέροχη περίοδος φιλίας» κατά τον Robb Weir. Αποτέλεσμα του καλού κλίματος ήταν και η γρήγορη, εύκολη και διασκεδαστική ηχογράφηση του ντεμπούτου τους, σε μόλις 11 μέρες από την αρχή μέχρι το τέλος, εν μέρει και λόγω του γεγονότος ότι πλην ενός τραγουδιού, όλα τα υπόλοιπα τα έπαιζαν live ήδη δύο χρόνια, οπότε τα ήξεραν απέξω και ανακατωτά.
23 Αυγούστου 1980 έγραφε το ημερολόγιο όταν επιτέλους κυκλοφόρησε ένα από τα πιο εντυπωσιακά άλμπουμ της χρονιάς και του NWOBHM γενικότερα, το ντεμπούτο τους με τίτλο Wild Cat. Τα 10 τραγούδια που απαρτίζουν το άλμπουμ, μοιρασμένα ισομερώς στις δύο πλευρές του δίσκου, είναι boogie, είναι groovy, είναι γεμάτα μαγκιά και τσαμπουκά, έχουν αυτή την θορυβώδη γοητεία και το σκανταλιάρικο στοιχείο που έλειπε από άλλες μπάντες! Κάτι από τα riffs των πρώιμων Maiden, τον δυναμισμό των Tank και την νοοτροπία του punk, όχι με τεράστια μουσικότητα αλλά με αθωότητα και πυγμή. DiAnno των Maiden και την αυθάδη αυτοπεποίθηση του Phil Mogg των UFO, χάνοντας τις μισές νότες στην πορεία! Αυτό ήταν και ένα βασικό πλεονέκτημα της μπάντας, μαζί με το κοφτό, ογκώδες παίξιμο του Weir (με μπόλικο wah), πάντα στο πνεύμα της σκηνής και της εποχής, που έδενε ιδιαίτερα με το μετρημένο παίξιμο του μπασίστα Rocky Laws, ενώ τα drums του Dick αγκαλιάζουν ολοκληρωτικά την προσπάθεια των υπολοίπων, δίνοντας μία ευχάριστη ροή, ένα άνετο τέμπο προκειμένου να προκύψει το τελικό αποτέλεσμα.

Οι κάπως εχθρικοί προς την τρίτη ηλικία στίχοι του “Euthanasia”, δεν αποτελούν εμπόδιο στο να αρχίσει με το καλημέρα το headbanging, με ένα εκπληκτικό riff από τον Weir. Το “Slave to freedom” είναι όντως ένας ύμνος προς την ελευθερία και εναντίον της υποκρισίας και της καταπίεσης, σε κοινωνικό επίπεδο. Ακολουθεί το πρώτο τραγούδι που έγραψε ο Cox και το πρώτο single του άλμπουμ, με τίτλο “Don’t touch me there”, εμπνευσμένο απευθείας από το μπλοκάκι με τους στίχους του Bon Scott. Τα “Money” και “Killers” συνεχίζουν στον ίδιο ασυγκράτητο ρυθμό, Budgie, Thin Lizzy, όλες οι επιρροές τους είναι εκεί.
Η δεύτερη πλευρά, ξεκινάει επίσης δυναμικά, με το εμπνευσμένο από τον Michael Moorcock “Fireclown” ακούγεται άκρως Maiden-ικό. Ήταν το μοναδικό τραγούδι που ξαναγράφτηκε πριν ηχογραφηθεί για το άλμπουμ. Η αρχική έκδοση και αυτή που έπαιζε το συγκρότημα live  όλους τους προηγούμενους μήνες είχε ένα τελείως διαφορετικό ρεφρέν και διαφορετικό τίτλο, “The final answer”. To “Wild Cats” μπήκε στο δεύτερο single (κακώς κατά την γνώμη μου, αφού υπήρχαν πολύ καλύτερα τραγούδια) και ήταν ένα από τα πρώτα τραγούδια που έγραψε μόνος του ο Weir. Κάπου εδώ έρχεται η πολύ δυνατή τριάδα που κλείνει το άλμπουμ. Για αρχή, “Suzie smilied”, με ρυθμό Ramones και τον Cox να τραγουδάει σαν ένας NWOBHM Billy Idol, να ανεβάζει τους παλμούς και με αδιάκοπο σφυροκόπημα να μας λέει την ιστορία μιας κοπέλας που πήγε στην πρωτεύουσα από την επαρχία για να γνωρίσει την δόξα και την φήμη, μόνο για να απογοητευτεί στο τέλος και να επιστρέψει στην μικρή πόλη της. To εν λόγω κομμάτι, μαζί με το “Slave to freedom”, παίζονται ακόμα και σήμερα από τους TYGERS στις συναυλίες τους και αυτά τα δύο είναι αγαπημένα του Robb Weir. To προτελευταίο “Badger Badger” είναι εξαιρετικό, για να μας οδηγήσει στο πιο «σκοτεινό» κλείσιμο του “Insanity”, με τον καλπάζοντα ρυθμό του, τραγούδι που σίγουρα ενέπνευσε κόσμο και στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού.
Συνδυάζοντας στοιχεία από punk, heavy metal, blues και rock n’ roll, με ωραίες εναλλαγές στον ρυθμό, τα κολλητικά riffs και τον εξαιρετικό ήχο που τους έδωσε ο Tsangarides, το Wild Cat δύσκολα θα αφήσει κάποιον παραπονεμένο. Εκτός ίσως από τους γονείς του Robb Weir, που όταν τους έδειξε το άλμπουμ, αυτοί ανταποκρίθηκαν με κατανόηση, αφού του είπαν να βρει μία … κανονική δουλειά!
Σε δεύτερη φάση, η MCA κυκλοφόρησε σε singles τα “Suzie smiled” (με b-side την διασκευή στο “Tush” των ZZ Top), το εκτός άλμπουμ τραγούδι τους “Rock ‘N’ Roll Man” (με b-sides τα “All Right On The Night” και “Wild Cats”) και το “Euthanasia” (με b-side το ΤΡΟ-ΜΕ-ΡΟ “Straight as a die”).
Την αμέσως επόμενη ημέρα, οι Tygers μετέβησαν στο Reading, με εφόδια κάμποσα singles, ένα ολοκαίνουργιο πρώτο άλμπουμ και έναν νέο κιθαρίστα, για να εμφανιστούν στην τρίτη μέρα του διάσημου φεστιβάλ, στην μάλλον εντυπωσιακότερη χρονιά του με Headliners τους Whitesnake (John Sykes ακούς;). Αυτή η εμφάνιση έδωσε στο συγκρότημα την απαραίτητη ώθηση να βγουν για πρώτη φορά σε περιοδεία ως headliners. Την δεύτερη εβδομάδα της κυκλοφορίας του, το “Wild Cat” μπήκε στο βρετανικό top-20, στο Nο. 18.

Όλα φαινόντουσαν καλά, εκτός από κάποιες ενστάσεις, οι οποίες απέκτησαν μέγεθος …χιονοστιβάδας μέχρι το τέλος της χρονιάς. Αρχικά, ήταν οι ανταποκρίσεις των ΜΜΕ από το Reading που έδειχναν ως αδύναμο κρίκο του συγκροτήματος τον Jess Cox, λόγω της ιδιαίτερης ερμηνείας του. Λίγο καιρό αργότερα, το management τους και ο ατζέντης τους δήλωσαν ότι «με τον τραγουδιστή που έχετε αυτή τη στιγμή δεν μπορούμε πραγματικά να προχωρήσουμε την καριέρα του συγκροτήματος εκτός Ηνωμένου Βασιλείου». Και αυτοί πήραν την απόφαση να αλλάξουν την σύνθεση του συγκροτήματος. Στον τύπο δηλώθηκε ότι ο Cox αποφάσισε να εγκαταλείψει το συγκρότημα λόγω των πανταχού παρόντων «μουσικών διαφορών» που αναφέρονται σε αυτές τις περιπτώσεις. Κατά άλλους, ο Cox ήταν ήδη σε συνομιλίες με τον Dennis Stratton που μόλις είχε αφήσει τους Iron Maiden, για να δημιουργήσουν τους Lionheart. Χρόνια αργότερα, ο Cox θα γινόταν αφεντικό στην Neat Records, την πρώτη δισκογραφική στέγη των Tygers of Pan Tang!
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
To Wild Cat δεν έχει πολλή σχέση με τις καλογυαλισμένες δουλειές που ακολούθησαν. Είναι ένα αλήτικο, παιχνιδιάρικο και τίμιο άλμπουμ. Εκφράζει τα λαϊκά στρώματα και παπλώματα με την απλότητα του, ποτισμένο από αλκοόλ και σχεδόν ευφορικό. Η λέξη-κλειδί είναι «ακατέργαστο», όπως άλλωστε και γενικότερα στο βρετανικό metal, στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Για να το θέσω απλά, αυτό είναι ένα από τα καλύτερα hard rock/heavy metal άλμπουμ εκείνης της εποχής. Και αν δεν πιστεύετε μένα, ρωτήστε τους Lars Ulrich και James Hetfield των Metallica και τον Michael Wilton των Queensryche, μεταξύ πολλών άλλων Αμερικανικών σχημάτων.ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΑΝΙΔΗΣ   [https://www.rockmachine.gr/2022/04/tygers-of-pan-tang-wild-cat1980-heavy.html]

Additional information

Weight 0.25 kg

Reviews

There are no reviews yet.

Be the first to review “TYGERS OF PAN TANG: Wild Cats LP 1980 with merchandise sheet and lyrics. Check a video of the LP for sale! “Suzie Smiled”. Check audio (whole album)”

Your email address will not be published. Required fields are marked *